Zonder publiek wordt het draagvlak voor kunst en cultuur wel erg klein. Zonder publiek zijn we als sector in feite helemaal nergens. Je zou ook kunnen zeggen dat we allemaal met hart en ziel in deze sector werken omdat we zo veel mogelijk mensen kennis willen laten maken met kunst en cultuur, omdat we weten dat kunst en cultuur het leven verrijkt.
Zonder publiek wordt het draagvlak voor kunst en cultuur wel erg klein. Zonder publiek zijn we als sector in feite helemaal nergens. Je zou ook kunnen zeggen dat we allemaal met hart en ziel in deze sector werken omdat we zo veel mogelijk mensen kennis willen laten maken met kunst en cultuur, omdat we weten dat kunst en cultuur het leven verrijkt.
Zonder publiek wordt het draagvlak voor kunst en cultuur wel erg klein. Zonder publiek zijn we als sector in feite helemaal nergens. Je zou ook kunnen zeggen dat we allemaal met hart en ziel in deze sector werken omdat we zo veel mogelijk mensen kennis willen laten maken met kunst en cultuur, omdat we weten dat kunst en cultuur het leven verrijkt.
Zonder publiek wordt het draagvlak voor kunst en cultuur wel erg klein. Zonder publiek zijn we als sector in feite helemaal nergens. Je zou ook kunnen zeggen dat we allemaal met hart en ziel in deze sector werken omdat we zo veel mogelijk mensen kennis willen laten maken met kunst en cultuur, omdat we weten dat kunst en cultuur het leven verrijkt.
Wat kunnen we eigenlijk met ons publiek?
Feit is dat het publiek met de tijd mee verandert. Het publiek is te verleiden, maar we moeten er soms iets harder voor werken, omdat de keuze reuze is. Soms moeten we naar ons publiek toe, omdat het niet vanzelf naar ons toe komt. We moeten er ook soms een beetje aan wennen dat ons publiek een mening heeft, of nou ja, dat we nog niet goed weten wat we met die mening van het publiek kunnen. En of we er wel iets mee moeten.
Wij denken van wel. Maar we kunnen er misschien wel veel meer mee dan we denken. Ik bedoel, de zoektocht naar publiek voor kunst en cultuur is zo oud als het vak zelf, maar omdat de samenleving verandert, omdat de positie van kunst en cultuur in de samenleving verandert en omdat het publiek zelf verandert, moeten we opnieuw kijken naar wie ons publiek is en wat het voor ons kan betekenen. De Raad voor Cultuur schreef het al in zijn Agenda 2017-2020 en verder: 'Wie op zoek is naar nieuwe publieksgroepen heeft een eigen, herkenbare programmering; doet publieksonderzoek, betrekt het publiek actief bij de activiteiten; verkent alternatieve locaties en nieuwe (digitale) manieren van presenteren; gaat allianties aan met partners, ook buiten de eigen sector.'
En het gaat niet alleen om nieuw publiek. Het gaat om terugkerend publiek. Om de mening van het publiek. Om de mensen die je Facebookpagina liken. Om je vrienden en ambassadeurs. Om grote en kleine donateurs. Om harde data en zachte tegenprestaties. Om het vergroten van kennis over je publiek.
Danielle Linzer, keynotespeaker tijdens de werkconferentie PUBLIEK! van bkkc, nu Curator of Education & Interpretation in het Andy Warhol Museum en voorheen Director of Access and Community Programs in het Whitney Museum in New York zegt: ‘As educators, we play a critical role in bridging that gap and helping people to engage with works of art. We enable the public to approach art with confidence, demystify it, and we open minds to formulate meaningful connections to enter into dialogue about art.’
Wat kunnen we eigenlijk met ons publiek?
Feit is dat het publiek met de tijd mee verandert. Het publiek is te verleiden, maar we moeten er soms iets harder voor werken, omdat de keuze reuze is. Soms moeten we naar ons publiek toe, omdat het niet vanzelf naar ons toe komt. We moeten er ook soms een beetje aan wennen dat ons publiek een mening heeft, of nou ja, dat we nog niet goed weten wat we met die mening van het publiek kunnen. En of we er wel iets mee moeten.
Wij denken van wel. Maar we kunnen er misschien wel veel meer mee dan we denken. Ik bedoel, de zoektocht naar publiek voor kunst en cultuur is zo oud als het vak zelf, maar omdat de samenleving verandert, omdat de positie van kunst en cultuur in de samenleving verandert en omdat het publiek zelf verandert, moeten we opnieuw kijken naar wie ons publiek is en wat het voor ons kan betekenen. De Raad voor Cultuur schreef het al in zijn Agenda 2017-2020 en verder: 'Wie op zoek is naar nieuwe publieksgroepen heeft een eigen, herkenbare programmering; doet publieksonderzoek, betrekt het publiek actief bij de activiteiten; verkent alternatieve locaties en nieuwe (digitale) manieren van presenteren; gaat allianties aan met partners, ook buiten de eigen sector.'
En het gaat niet alleen om nieuw publiek. Het gaat om terugkerend publiek. Om de mening van het publiek. Om de mensen die je Facebookpagina liken. Om je vrienden en ambassadeurs. Om grote en kleine donateurs. Om harde data en zachte tegenprestaties. Om het vergroten van kennis over je publiek.
Danielle Linzer, keynotespeaker tijdens de werkconferentie PUBLIEK! van bkkc, nu Curator of Education & Interpretation in het Andy Warhol Museum en voorheen Director of Access and Community Programs in het Whitney Museum in New York zegt: ‘As educators, we play a critical role in bridging that gap and helping people to engage with works of art. We enable the public to approach art with confidence, demystify it, and we open minds to formulate meaningful connections to enter into dialogue about art.’
Wat kunnen we eigenlijk met ons publiek?
Feit is dat het publiek met de tijd mee verandert. Het publiek is te verleiden, maar we moeten er soms iets harder voor werken, omdat de keuze reuze is. Soms moeten we naar ons publiek toe, omdat het niet vanzelf naar ons toe komt. We moeten er ook soms een beetje aan wennen dat ons publiek een mening heeft, of nou ja, dat we nog niet goed weten wat we met die mening van het publiek kunnen. En of we er wel iets mee moeten.
Wij denken van wel. Maar we kunnen er misschien wel veel meer mee dan we denken. Ik bedoel, de zoektocht naar publiek voor kunst en cultuur is zo oud als het vak zelf, maar omdat de samenleving verandert, omdat de positie van kunst en cultuur in de samenleving verandert en omdat het publiek zelf verandert, moeten we opnieuw kijken naar wie ons publiek is en wat het voor ons kan betekenen. De Raad voor Cultuur schreef het al in zijn Agenda 2017-2020 en verder: 'Wie op zoek is naar nieuwe publieksgroepen heeft een eigen, herkenbare programmering; doet publieksonderzoek, betrekt het publiek actief bij de activiteiten; verkent alternatieve locaties en nieuwe (digitale) manieren van presenteren; gaat allianties aan met partners, ook buiten de eigen sector.'
En het gaat niet alleen om nieuw publiek. Het gaat om terugkerend publiek. Om de mening van het publiek. Om de mensen die je Facebookpagina liken. Om je vrienden en ambassadeurs. Om grote en kleine donateurs. Om harde data en zachte tegenprestaties. Om het vergroten van kennis over je publiek.
Danielle Linzer, keynotespeaker tijdens de werkconferentie PUBLIEK! van bkkc, nu Curator of Education & Interpretation in het Andy Warhol Museum en voorheen Director of Access and Community Programs in het Whitney Museum in New York zegt: ‘As educators, we play a critical role in bridging that gap and helping people to engage with works of art. We enable the public to approach art with confidence, demystify it, and we open minds to formulate meaningful connections to enter into dialogue about art.’
Wat kunnen we eigenlijk met ons publiek?
Feit is dat het publiek met de tijd mee verandert. Het publiek is te verleiden, maar we moeten er soms iets harder voor werken, omdat de keuze reuze is. Soms moeten we naar ons publiek toe, omdat het niet vanzelf naar ons toe komt. We moeten er ook soms een beetje aan wennen dat ons publiek een mening heeft, of nou ja, dat we nog niet goed weten wat we met die mening van het publiek kunnen. En of we er wel iets mee moeten.
Wij denken van wel. Maar we kunnen er misschien wel veel meer mee dan we denken. Ik bedoel, de zoektocht naar publiek voor kunst en cultuur is zo oud als het vak zelf, maar omdat de samenleving verandert, omdat de positie van kunst en cultuur in de samenleving verandert en omdat het publiek zelf verandert, moeten we opnieuw kijken naar wie ons publiek is en wat het voor ons kan betekenen. De Raad voor Cultuur schreef het al in zijn Agenda 2017-2020 en verder: 'Wie op zoek is naar nieuwe publieksgroepen heeft een eigen, herkenbare programmering; doet publieksonderzoek, betrekt het publiek actief bij de activiteiten; verkent alternatieve locaties en nieuwe (digitale) manieren van presenteren; gaat allianties aan met partners, ook buiten de eigen sector.'
En het gaat niet alleen om nieuw publiek. Het gaat om terugkerend publiek. Om de mening van het publiek. Om de mensen die je Facebookpagina liken. Om je vrienden en ambassadeurs. Om grote en kleine donateurs. Om harde data en zachte tegenprestaties. Om het vergroten van kennis over je publiek.
Danielle Linzer, keynotespeaker tijdens de werkconferentie PUBLIEK! van bkkc, nu Curator of Education & Interpretation in het Andy Warhol Museum en voorheen Director of Access and Community Programs in het Whitney Museum in New York zegt: ‘As educators, we play a critical role in bridging that gap and helping people to engage with works of art. We enable the public to approach art with confidence, demystify it, and we open minds to formulate meaningful connections to enter into dialogue about art.’
Nieuwe plannen
En er zijn veel mooie, goede en optimistische voorbeelden. Brabant Vindt en Bindt, het samenwerkingsprogramma tussen vier Brabantse theaters op het gebied van publiekswerking. We Are Public, de organisatie die een cultuurabonnement faciliteert en publiek kennis laat maken met avontuurlijk aanbod. De mogelijkheden die kennis over allerhande publieksdata met zich meebrengt en misschien zelfs hoe algoritmes het cultuuraanbod van het museum bepalen? Inspanningen om vriendenverenigingen of hedendaagse versies daarvan (weer) groot of nog groter te maken.
Maar er zijn ook vragen. Wat betekent het als het publiek meer te zeggen krijgt over het aanbod? Is er nog wel publiek voor avontuurlijk, soms kwetsbaar aanbod? Wat is de balans in de driehoek productie-presentatie-publiek? Wat is de rol van de overheid? Wat die van de sector zelf? Hoe zorgen we ervoor dat we over de juiste gegevens beschikken en welke zijn dat dan? Zijn kunst en cultuur het bindmiddel tussen alle inwoners van Nederland?
Ook in Brabant gaan we met ons publiek aan de slag. Publiek in de breedste zin van het woord. We zetten er de komende jaren op in. Om kunst en cultuur nog veel sterker in de samenleving te positioneren.
Nieuwe plannen
En er zijn veel mooie, goede en optimistische voorbeelden. Brabant Vindt en Bindt, het samenwerkingsprogramma tussen vier Brabantse theaters op het gebied van publiekswerking. We Are Public, de organisatie die een cultuurabonnement faciliteert en publiek kennis laat maken met avontuurlijk aanbod. De mogelijkheden die kennis over allerhande publieksdata met zich meebrengt en misschien zelfs hoe algoritmes het cultuuraanbod van het museum bepalen? Inspanningen om vriendenverenigingen of hedendaagse versies daarvan (weer) groot of nog groter te maken.
Maar er zijn ook vragen. Wat betekent het als het publiek meer te zeggen krijgt over het aanbod? Is er nog wel publiek voor avontuurlijk, soms kwetsbaar aanbod? Wat is de balans in de driehoek productie-presentatie-publiek? Wat is de rol van de overheid? Wat die van de sector zelf? Hoe zorgen we ervoor dat we over de juiste gegevens beschikken en welke zijn dat dan? Zijn kunst en cultuur het bindmiddel tussen alle inwoners van Nederland?
Ook in Brabant gaan we met ons publiek aan de slag. Publiek in de breedste zin van het woord. We zetten er de komende jaren op in. Om kunst en cultuur nog veel sterker in de samenleving te positioneren.
Nieuwe plannen
En er zijn veel mooie, goede en optimistische voorbeelden. Brabant Vindt en Bindt, het samenwerkingsprogramma tussen vier Brabantse theaters op het gebied van publiekswerking. We Are Public, de organisatie die een cultuurabonnement faciliteert en publiek kennis laat maken met avontuurlijk aanbod. De mogelijkheden die kennis over allerhande publieksdata met zich meebrengt en misschien zelfs hoe algoritmes het cultuuraanbod van het museum bepalen? Inspanningen om vriendenverenigingen of hedendaagse versies daarvan (weer) groot of nog groter te maken.
Maar er zijn ook vragen. Wat betekent het als het publiek meer te zeggen krijgt over het aanbod? Is er nog wel publiek voor avontuurlijk, soms kwetsbaar aanbod? Wat is de balans in de driehoek productie-presentatie-publiek? Wat is de rol van de overheid? Wat die van de sector zelf? Hoe zorgen we ervoor dat we over de juiste gegevens beschikken en welke zijn dat dan? Zijn kunst en cultuur het bindmiddel tussen alle inwoners van Nederland?
Ook in Brabant gaan we met ons publiek aan de slag. Publiek in de breedste zin van het woord. We zetten er de komende jaren op in. Om kunst en cultuur nog veel sterker in de samenleving te positioneren.
Nieuwe plannen
En er zijn veel mooie, goede en optimistische voorbeelden. Brabant Vindt en Bindt, het samenwerkingsprogramma tussen vier Brabantse theaters op het gebied van publiekswerking. We Are Public, de organisatie die een cultuurabonnement faciliteert en publiek kennis laat maken met avontuurlijk aanbod. De mogelijkheden die kennis over allerhande publieksdata met zich meebrengt en misschien zelfs hoe algoritmes het cultuuraanbod van het museum bepalen? Inspanningen om vriendenverenigingen of hedendaagse versies daarvan (weer) groot of nog groter te maken.
Maar er zijn ook vragen. Wat betekent het als het publiek meer te zeggen krijgt over het aanbod? Is er nog wel publiek voor avontuurlijk, soms kwetsbaar aanbod? Wat is de balans in de driehoek productie-presentatie-publiek? Wat is de rol van de overheid? Wat die van de sector zelf? Hoe zorgen we ervoor dat we over de juiste gegevens beschikken en welke zijn dat dan? Zijn kunst en cultuur het bindmiddel tussen alle inwoners van Nederland?
Ook in Brabant gaan we met ons publiek aan de slag. Publiek in de breedste zin van het woord. We zetten er de komende jaren op in. Om kunst en cultuur nog veel sterker in de samenleving te positioneren.