Blog | Scholen wees brutaal en vraag naar een tentoonstelling

De uitkomst

Een kunstwerk. Een vraag. Een voorbeeld, maar illustreert dit niet een veel groter probleem? Ontwikkelingen zoals De Cultuur Loper of De Culturele Ladenkast kunnen de geografische situatie in Noord-Brabant niet veranderen noch de grootte van een school.

Met name de scholen buiten de grote steden blijven vasthouden aan de samenwerking in werkgroepen. Dat is voor hun namelijk de enige manier om kunstconfrontatie, in de vorm van voorstellingen én tentoonstellingen, praktisch én financieel goed te regelen. In het bijzonder voor scholen in kleine kernen, daarom meestal ook kleine scholen, is dit een uitkomst. Wat heet de uitkomst!

In deze samenwerking tussen scholen speelt de lokale intermediair een cruciale rol. Hij is voor het onderwijs het lijntje naar de wereld van de kunsten. Jaar in jaar uit zoekt hij naar professioneel kunstaanbod in alle disciplines. Logistiek en financieel is het voor scholen onbegonnen werk om steeds met alle kinderen in alle gevallen naar tentoonstellingen en voorstellingen te reizen.

De vraag waarmee ik open illustreert dat dit niet in een handomdraai te regelen is. Hij is gestuurd naar ‘educatie@kunstlocbrabant.nl’ en dat zegt ook veel. Blijkbaar weet de vragenstelster niet aan wie ze de vraag moet adresseren? Ging het om een theatervoorstelling dan was zij waarschijnlijk bij het Brabant Menu uitgekomen. Maar nu?

Continuïteit borgen

Dit combinerend maakt wel duidelijk waar het aan schort. Door het geleidelijk beëindigen van het kunstmenu kan elders (mee-)opgebouwd worden, zodat voor de scholen de continuïteit zoveel mogelijk geborgd is. Inmiddels is wel duidelijk dat dit niet voor alle kunstvormen is gelukt. In de podiumkunsten bereikt het Brabant Menu - bestaande uit Schippers en Van Gucht, philharmonie zuidnederland, Artemis, De Stilte en recent House of Nouws - geheel volgens plan een steeds groter aantal kinderen. In die jaren heeft, toen nog Kunstbalie, vele tentoonstellingen geprogrammeerd maar geen nieuwe meer ontwikkeld. Elders is dat echter ook niet gebeurd! Pogingen deze werkwijze bij andere belanghebbenden, zoals musea, te laten landen zijn vooralsnog op niets uitgelopen.

Kansen zien

Waar gezelschappen vanuit het wezen van hun discipline, voor elke voorstelling op of nabij de scholen kwamen en zo direct zicht op en contact met hun afnemers hadden, gold dit niet voor de makers in de tentoonstellingskunsten. Zij leverden hun werk en gingen terug naar hun atelier. De rest deden wij bij voormalig Kunstbalie en dat is denk ik een andere reden waarom deze mogelijkheid in het geheel niet op het netvlies staat bij beeldende kunstenaars.

Hier liggen kansen voor Brabantse kunstenaars en kunstinstellingen maar daar moeten ze dus bij geholpen worden. In geval van Breda Photo heb ik dat al gedaan met als tastbaar resultaat Breda Photo on tour. De ambitie van de maker verbonden met vraag en commitment van de lokale intermediair. Een vergelijkbare vraag was voor mij de aanleiding om zelf, in mijn hoedanigheid van beeldend kunstenaar, de handschoen op te pakken en dat werd de tentoonstelling Stapelding. Beide inmiddels herhaaldelijk ingezet en zelfs overvraagd.

Win-win

Al mijn kennis en ervaring injecteer ik in het traject dat ik recent bij Kunstloc gestart ben en waarbij ik kunstenaars, al dan niet via tussenkomst van een museum, mee wil nemen in deze mogelijkheid én werkwijze. Een breed, origineel en kwalitatief hoogstaand aanbod dat in heel Brabant voor meerdere jaren inzetbaar is, dat is het ultieme doel. Inkomsten voor kunstenaars en een state of the art aanbod voor scholen: win-win.

Daarom ben ik gaan praten met het Brabant Menu en daar ziet men ook de meerwaarde van een podium waar alle disciplines deel van uitmaken. Met één aanspreekpunt bovendien. Maar dat vergt nog wel wat inspanningen. Mijn kennis en inzet zijn hierbij voorlopig onmisbaar. De eerste stappen zijn inmiddels gezet.

Hierover later meer...