Het is weer zomer én dat betekent een nieuwe lichting met afstudeerders. MEST gaat in gesprek met drie veelbelovende afstudeerders van kunstacademies over hun passies, intrigerende afstudeerprojecten en toekomstplannen. We trappen af met musicus Nico Ade Nicolas. “Afgelopen september liet een vriend het stuk aan mij horen. Ik was enthousiast en voelde meteen de drang om het te spelen.”
Geschreven door: Rosa Lee Szarzynski
Geboren musicus
Bij Nico Ade Nicolas (21) zat de passie voor muziek er al vroeg in. Op zijn vijfde kroop hij achter het drumstel en zat hij in een drumband, in zijn geboorteland Indonesië. Een paar jaar later ging hij op pianoles, gevolgd door celloles. “Toen ik via YouTube cellisten als Rostropovich, Maisky en Yo-Yo Ma zag, voelde ik diep van binnen de wens om ooit in hun schoenen te staan. Vanaf mijn zestiende wilde ik me volledig focussen op de cello en besloot ik om naar Nederland te gaan omdat daar de muzikale opleidingen hoog aangeschreven stonden.” Onlangs voltooide hij daar zijn Bachelor of Music, in de richting Cello Classical Music. Tijdens zijn studietijd gaf hij regelmatig optredens, onder meer met zijn ensemble het Rosin Octet, die ontstond als schoolproject. Inmiddels reizen ze de wereld over naar landen als Italië, Zwitserland en Polen. “Ik beleef veel plezier aan met vrienden samen muziek maken en op het podium staan.” Het ensemble heeft een duidelijke missie. “Wij willen muziek voor strijkoctetten uit verschillende periodes meer onder de aandacht brengen. Daarnaast willen we samenwerken met opkomende componisten en deze hedendaagse muziek op een toegankelijke manier opvoeren voor een breed publiek.”
Groot orkest
Voor zijn afstuderen speelde hij de Nederlandse première van ‘Tales of Hemingway’ (naar de verhalen van de gelijknamige auteur), gecomponeerd door Michael Daugherty. “Afgelopen september liet een vriend het stuk aan mij horen. Ik was enthousiast en voelde meteen de drang om het te spelen. Het is een heel goed en kleurrijke stuk. Het filmische en verhalende erin spreekt mij zeer aan. Daarnaast laat het de veelzijdigheid zien van de cello, zowel in klank, textuur als emotie. Nadat ik het had gehoord vond ik het zo goed, het stuk verdiende een groter publiek.” Nico wilde het meteen groots aanpakken met een compleet orkest. “Ik heb altijd al eens willen soleren en zag dit als mijn kans om met zoveel mensen tegelijk op te treden.” Maar de zoektocht naar een orkest ging moeilijker dan gedacht. “Uit nieuwsgierigheid benaderde ik mijn vrienden, binnen een week waren er 20 aan boord en uiteindelijk hebben er 43 meegeholpen.” Hoe was het om het stuk uit te voeren in de Tilburgse Schouwburg? “Ik was van tevoren nerveus, maar tijdens het optreden herinnerde ik me weer waarom ik de muziek zo graag wilde uitvoeren en dacht ik niet meer na over het gewicht van de muziek. Ik was vooral heel excited dat ik het kon spelen.”
Mensen raken met muziek
Welke lessen neemt hij mee vanuit zijn opleiding? “Ik heb een stem gevonden door middel van muziek. Een stem waarin ik mijn gedachten, ideeën en emoties kan uiten. En waarmee ik contact kan maken met publiek en hen kan raken, dat is mijn belangrijkste doel met muziek.” Maar hij is nog lang niet uitgeleerd. “Ik wil mijn Master of Music klassieke cello in Tilburg voortzetten en wil mezelf als artiest meer ontdekken en mijn cellospel perfectioneren. Ik voel veel vrijheid als ik solo meespeel met een orkest en wil meer van deze richting verkennen. Ik zie mezelf nog wel even blijven in Brabant. Mijn huidige ensemble het Rosin Octet is hier gevestigd, voor hen wil ik graag blijven. Daarnaast is het is hier lekker rustig en dat vind ik ook belangrijk voor een muzikant.”
Er staan al een paar concerten gepland, die je vindt via zijn website en social media. Voor de toekomst heeft hij grote plannen. “Mijn droom is om fulltime muzikant te worden in Nederland en mijn thuisland Indonesië. Ik heb als creatief doel om het repetoire voor de cello te verbreden. Ik vind het leuk om mijn muziek te delen en mensen te kunnen raken met muziek. Naast optreden wil ik een eigen muziekschool in Indonesië, met name voor kinderen uit arme milieus. Ik wil mijn kennis over muziek delen én denk dat muziek iets is waar iedereen het plezier ervan kan ervaren ongeacht achtergrond. Het podium voelt als een veilige plek, daar wil ik de rest van mijn leven zijn.”