Maandag 21 oktober verwelkomde Provincie Noord-Brabant het Creativity World Forum: een internationaal congres dat jaarlijks door één van de leden van het Districts of Creativity Network wordt georganiseerd. Meer dan 100 sprekers kwamen in Eindhoven en ‘HUB cities’ Tilburg, Breda, Helmond en Meijerijstad bijeen om het over creativiteit, innovatie en de verandering van het onvermijdelijke te hebben. Robin Berkelmans ging voor MEST op pad en kwam terug met één conclusie: het is tijd om uit je luie stoel te komen.
- Geschreven door Robin Berkelmans
Op het mosterdgele fluweeltapijt van het Parktheater in Eindhoven staan een vrouw in leren enkellaarsjes en ik koffiedik te kijken. We kijken toe hoe een in wit geklede man een emmer gitzwarte koffiedrap in een metershoge cilinder van ZuiderZwam probeert te kiepen. Van de vierhonderdenzesenzeventig gratis kopjes koffie die er tot nu toe genuttigd zijn, kunnen al 8,3 kilo oesterzwammen gekweekt worden. En dan moet de conferentie nog beginnen.
Wanneer het prutje even achterover lijkt te kiepen en er plots vier handen nodig zijn om het goedje betekenisvol te houden, trilt mijn broekzak. Het is chatbot Kiki. Aangestuurd door een team van online marketeers, laat de enquête in schaapskleren weten dat ze er zin in heeft. Aan de hand van een set vooraf bepaalde vragen verzamelt Kiki data over de bezoeker. De antwoorden die Kiki per individu ontvangt reduceert ze vervolgens tot een gemiddelde. En wanneer ik mijn badge, zonder plastic hoesje maar aan een keycord made in China, voor de ticketscanner houd, wordt dit gemiddelde bevestigd: de jeugd die de toekomst heeft, blijft bij de deuren staan om de rest van de kaarten te scannen.
In de zaal trappen zes sprekers het congres af. Vijf mannen en een meisje van 11: Lily Platt, die, samen met het fictief karakter Kiki, haar kunstje mag doen als nog niet door de realiteit verzuurde idealist. Want “om het onvermijdelijke te veranderen, moeten we de jeugd een stem geven.
”Professioneel pensionado John Hardy is uitgenodigd om ons dit – nogmaals – op het hart te drukken. Gekleed in een traditionele Balinese outfit is hij het boegbeeld van een droom waar menig aanwezig babyboomer in zijn pluche theaterstoel nog even over verder dut.
Geïnspireerd door multimiljonair en rokkenjager Al Gore, verkocht Hardy in 2006 zijn aandelen in zijn eigen juwelierszaak om een groene school in Bali op te richten: Green School. Een utopisch schoolgebouw met grenzeloze klaslokalen, tot stand gekomen dankzij de lokale community en het geld dat hij bespaarde met 800 Balische medewerkers werkzaam in zijn bedrijf. De non-profit verwelkomt jonge wereldverbeteraars van over de hele planeet – mits ze tot €17.500 per jaar mogen kosten, exclusief admission fees. En de zaken lopen goed: in 2020 en ‘21 openen er 3 extra scholen in nieuwe, exotische oorden.
De Global Goals voor Sustainable Development – of SDGs – die door vrijwel iedere spreker even worden aangehaald, zijn big business, maar het toverwoord van deze conferentie blijft verandering. Of change, zoals ze hier in Brabant zouden zeggen. Change the inevitable, change our perspective, change de wereld van morgen. Een achterhaald begrip in een wereld waarin de regel “Morgen weer een dag” al lang niet meer geldt. Maar dat lijkt de conferentiebezoeker zelden te deren. Het is immers veel makkelijker om een ander aan het woord te laten dan om zelf echt iets te moeten doen.
Daarom luisteren we braaf naar Dennis Karpes – wiens stoutste droom het is om met zijn non-profits net zo groot te worden als Apple of Nike – en Bas Timmer, van Sheltersuit, die openlijk de schuldgevoelens die hij als modeontwerper ervoer deelt met het publiek. Gelukkig worden de confrontaties die met deze bekentenis gepaard gaan snel goedgepraat door de moderator – “Change begins here!” – onder de upbeat begeleiding van de Sustainable Development Goals band. “Ey, ey, ey! Change the wooorld!”. Een filosoof en kritisch denker als Maxim Februari – die met samengeknepen oogjes contact probeert te maken met de mensen in de zaal – heft die vermoorde onschuld niet meer op.
Al zijn de rode, pluche stoelen nog zo zacht, het stilzitten en zwijgen in een conferentiezaal lijkt daarmee steeds vaker te schuren met de intrinsieke reden om te komen. Wat moet er nog verteld worden om te weten dat het tijd is om in actie te komen? 50+ of niet, het heeft geen zin om als een puber in je nest te blijven liggen wanneer moeder natuur al drie keer gevraagd heeft om je kamer op te ruimen. Sterker nog, die daadwerkelijke puber staat al 52 vrijdagen met een spandoek in Den Haag. De twaalf gratis koppen koffie die je hier in drie dagen tijd genuttigd hebt (toch 200 gram oesterzwam) wegen niet op tegen de veranderingen die je met diezelfde tijd in gang had kunnen zetten.
Wanneer Lucas de Man die conclusie twee dagen te laat bevestigt en een luid applaus ontvangt, besluit ik dat het tijd is om te gaan. Waarom wachten op een goocheltruc of Mindf*ck als ik ook uit mijn luie stoel kan komen? Buiten de theaterzaal is verandering immers al lang begonnen.
Robin Berkelmans
Flierefluiter, praatjesmaker
