Ze zien elkaar iedere week. Inspirerende momenten of hoort het er gewoon bij? Wat leert een middelbare scholier van zijn kunstvakdocent? We brengen de rubriek Het Licht uit de papieren versie van MEST Magazine nog een keer tot leven. Maar nu naar doceren anno 2017. Drie middelbare scholieren vertellen over hun kunstvakdocent en wat ze van hem of haar leren.
- Geschreven door Robin Berkelmans
Puck en Bertram
Het is al bijna donker als ik het terrein van het Rodenborch College in Rosmalen betreed. Binnen ruikt het naar koffie en naar linoleumvloeren. Boven de trap hangt een gedicht over het willen zijn van een vogel. Het is vrijdag, de leerlingen zijn vogelvrij verklaard en in de koffiekamer wordt geborreld. Puck komt uit zijn laatste les. Samen met Bertram, zijn docent Creatief Schrijven, wacht ik hem op.
In de lessen Creatief Schrijven hebben Puck, Bertram en drie andere studenten samen een boek geschreven: ‘Niemand die mij ziet’ is de titel van het boek. Een boek over pesten op de middelbare school. Nu staat het boek klaar om uitgegeven te worden. Het onderwerp werd geopperd door de meiden in de klas. “Die hele middelbare school setting hoeft van mij niet per se in een boek”, antwoord Puck. “Het kan wel, maar dan moet het niet zo zijn zoals het echt is.”
Schrijven is voor Puck een goede uitlaatklep om zijn fantasie een plek te geven. Letterlijk, want het liefst schrijft hij fantasy: “Fantasy gaat over veel grotere dingen dan de dingen om je heen.”
In het boek dat ze samen schreven is Puck verantwoordelijk voor twee personages: het personage van de luie leraar en de overijverige leerling. Het is niet de eerste keer dat hij experimenteert met karikaturen van leraren. “Een middelbare school is natuurlijk een hele goede plek om inspiratie op te doen”, beaamt Bertram.
Wanneer je alle negatieve aspecten van alle docenten in kaart brengt, dan kun je een hele gemene, vervelende docent creëren
- Puck
In de lessen van Bertram heeft Puck het schrijven over zijn eigen omgeving geleerd. Niet alleen tijdens het lezen van boeken let hij beter op, ook uit de lessen op school put hij inspiratie voor nieuwe verhalen. Nu hij het vak heeft afgerond werkt hij aan een eigen verhaal waar ook bestaande personages uit zijn eigen leven in voorkomen. Tegelijkertijd heeft Bertram het fantasy genre herontdekt. Laatst is hij met een nieuw verhaal gestart waar hij zonder Puck nooit aan was begonnen.
Jelmer en Jonathan
“I won’t be a rock star, I will be a legend”, prijkt er bovenaan Jelmer zijn Instagram profiel. Jelmer groeide op met de ruige muziek van zijn vader. Toen hij zes jaar was kreeg hij zijn eerste, elektrische gitaar waar hij vanaf zijn achtste zelf op heeft leren spelen. Nu is hij zeventien en heeft hij al sinds zijn elfde muziekles bij Music’scool in Den Bosch.
Wanneer ik de ‘Rock ’n Roll high school’ binnenloop hoor ik uit ieder lokaal muziek komen. Ik word begroet door, in mijn ogen, echte muzikanten: wilde haren, sigaretjes en een hoop plezier. Patrick, die de muziekschool in Den Bosch runt, leidt mij rond. Hij stelt me kort voor aan een jochie op drums van wie ik trots te horen krijg dat hij vandaag jarig is, nadat hij een drumsolo improviseert. Patrick glundert: “Dat bedoel ik nou, het is hier altijd positief.”
Bij Music’scool heeft Jelmer écht gitaar leren spelen. Het duurde even voordat hij er lol in kreeg: de eerste twee jaar was het toch vooral technieken leren. “Ik oefende wel maar altijd net te weinig natuurlijk.” Nu heeft hij zangles bij Jonathan. Zingen ging Jelmer tot nu toe altijd makkelijk af. “Maar ja, baard in de keel hè.”
Toch komt Jelmer vanaf dag één met plezier naar de les. “Ik ben geen opgever”, vertelt hij. “En de lessen waren altijd leuk.” Nu hij technisch steeds beter wordt, worden de lessen steeds vrijer. Jonathan stemt in: “Als je gewoon je huiswerk doet en oplet, dan komt de band tussen muzikanten en docenten vanzelf. Lol hebben is waar het om draait.” Wanneer ik hem vraag naar de verwachtingen die hij heeft van zijn studenten, benadrukt hij dat hij geen verwachtingen heeft: “Ik verwacht dat je het leuk hebt, dat is prioriteit.”
Toch ziet Jelmer in Jonathan meer een leraar dan een muzikant: “Ze leren je echt iets en richten zich daarin op jou.” Jonathan antwoord: “Docent zijn is de rol die je aanneemt, dan moet je dat ook doen. Ik ben nu puur ervaring aan het delen.” Jelmer en Jonathan zien de lessen dan ook als een wisselwerking, waarin Jonathan Jelmer stuurt.
Een goede docent is meer met de mens bezig dan met het boek.
- Jonathan
Matthew en Marleen
Wanneer ik Matthew ontmoet stelt hij zich zelfverzekerd voor als Youtuber en tekenaar. Matthew heeft les aan de Frater van Gemertschool in Tilburg, een middelbare school voor leerlingen met een speciale ondersteuningsvraag.
Naast een eigen Youtube-kanaal heeft Matthew ook een eigen magazine. Helemaal zelf getekend. “Ik bladerde vaak door de Donald Duck en dan dacht ik: dit kan ik ook.” In zijn magazine vertolkt Matthew zelf de hoofdrol: het magazine gaat over ‘Matty Dutch’ die zijn tekeningen werkelijkheid wil laten worden.
Beeldend kunstenaar Marleen is Matthew zijn mentor en docent Kunst en Cultuur. Maar bovenal is ze coach, aldus Matthew. “Bij een meester denk ik aan een streng iemand. Een coach, die blijft je overal in steunen.” Marleen knikt instemmend. Een ouderwetse leraar zijn waarin je boven de leerling staat, dat wil zij niet.
Ik wil zien waar ze staan en ze vanuit hun eigen ideeën en dromen verder kunnen coachen.
- Marleen
Matthew zag Marleen haar beeldende kunsten al eerder in actie. Marleen heeft ooit twee collega’s nagetekend waarna Matthew graag wilde weten wie de tekenaar was. “Ik laat weinig van mijn eigen kunsten zien,” antwoord Marleen. “Ik maak veel keramiek. Misschien zou ik dat eens mee moeten nemen.”
Matthew is zelf ook een karikaturist. Toen hij vorig jaar op school kwam, heeft hij alle docenten nagetekend in zijn eigen, iconische stijl. “Focussen en in jezelf geloven, dat vind ik heel goed van Matthew. Hij wil dit worden en daar gaat hij voor.” Matthew bedankt zijn juf. “Heb je mij eigenlijk al getekend?”, vraagt ze. “Nee, nóg niet”, antwoord Matthew.